Nu het de laatste dagen van november nog mooi weer was heb ik het ervan genomen. Ik vind het heerlijk om wat door Bloemendaal te struinen: een boodschapje doen in het dorp, even rond het hertenkamp wandelen, Thijsse’s Hof meepakken en door het Bloemendaalse Bos kuieren.
Het zal best dat mensen somber worden van de vallende blaadjes, maar de kleuren zijn zo knetterend dat dat toch zou moeten compenseren. Juist als ik me wat neerslachtig voel, knap ik enorm op van een inspirerende herfstwandeling, fototoestel mee. Onderweg laat ik me betoveren door warm rood, geel, groen, besjes, mos, zwammen, en allerlei beesten, al dan niet echt of te fantaseren in een verwrongen boomstronk.
Vrolijke honden in het bos, de eenden in het hertenkamp komen hoopvol aanrennen terwijl ik niet eens met een zakje kraak, bij het Halve Maantje lopen koeien (‘pas op voor de stier’ zegt het bordje), nog meer eenden en nijlganzen. En alles ziet er prachtig uit in het lage zonlicht.
Wonderlijk zoveel leven als er zit in het seizoen van het afsterven. Tussen de villa’s staat een klein vrijstaand pand te koop. Verwilderde tuin. Alle ramen kapot. Ik durf niet naar binnen omdat het eruit ziet alsof het op instorten staat. Ik loop eromheen en loer door de vensters: resten van stiekeme bijeenkomsten van opgeschoten jongeren, of daklozen, bekladde muren, en een gedicht? De romantiek van het verval.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten